Shared by Miss Heba

I was 19 years old when I got pregnant by the father of my daughter. Let's call him Ryan, nung una ok pa naman hanggang sa nagsama kami sa bahay namin. My family was living abroad by that time and naiwan lang yung sister ko who is college student that time and our yaya so kami lang nasa bahay. Dun ko lalong nakilala si Ryan. Tamad, walang pagsisikap, barumbado, literal na hari na talagang pagsisilbihan mo. Away bati kami dahil sa patuloy nyang pambababae pero ang hindi ko talaga inaasahan yung pananakit nya. Buntis pa lang ako tinatamaan na nya ako. Madaling mag-init ang ulo at walang pasensya. Konting mali, my masabi ka lang ng hindi maganda nakapanakit na agad. dahil sa kagustuhan kong magkaroon ng buong pamilya ang anak ko, nagtiis ako. Naging denial ako sa pananakit nya. Bawat sapak, sipa at sampal nya sakin after naman kasi nun sinusuyo nya ako kaya naging denial ako, sabi ko magbabago pa sya o kaya baka nabubugnot na or dala ng pressure dahil sa malaking responsibilidad.

Hanggang sa makapanganak ako ganun pa din, walang pagbabago. Hanggang dumating ang panahon na makakabalik ako ng saudi para this time magkatrabaho naman. Salamat sa pamilya ko ng sinuportahan akong makabalik ng Saudi. Kinailangan pa namin magpakasal upang makapag-apply ng visa para sa anak namen pagsunod ni Ryan sa Saudi. Nabuo ang pamilya ko sa bansang silangan. Akala ko magiging ok na ang lahat at magbabago na ang asawa ko. Sabi ko bagong buhay, pareho na kaming may trabaho at buo pa rin ang pamilya. Akala ko ok na, hindi pala, lalong lumala ang pananakit ni Ryan sakin. This time sa harap na ng anak ko na nagkakaisip na at nandito pa ang buong angkan ko. Pinilit ko pa rin itago baka sakaling magbago kako kaso dumating na yung point sa sobrang bugbog sa akin nagising ang anak ko tumayo at niyakap ako habang umiiyak. Kinuha sya ni Ryan agad sa akin, sa takot ko akala ko sasaktan nya anak ko, kumuha ako ng pamalo sa kanya habang sinasabing ibaba nya ang bata. Laking gulat ko nung hinarang nya sa sarili nya yung anak ko nung akmang hahambalusin ko sya ng gitara. Laking gulat ko at takot. Dun ako natauhan. Hindi tao ang pinakasalanan ko kundi halimaw. Demonyo.

Nanlaban na ako, sa sobrang grabe ng away ng gabing yun, kinabukasan hindi ko na naitago sa opisina ang sarili ko. Putok ang labi, may pasa sa baba ng mata, may mga galos at kalmot sa mukha, maga ang pisngi, pasa sa katawan at sprained ang binti pati ang ulo ko na puno ng bukol at masakit dahil sa sabunot at kaladkad. Inuntog pa ang ulo ko ng makailang ulit sa sahig. Buti na lang at uso ang carpet dito kungdi baka namatay na ako. Hindi na kinaya ng make up ang mga pasa ko e. Mahirap nang itago hanggang sa nakarating sa magulang ko. Nagkaroon ng komprontahan, nagdeny pa ang asawa ko. Hindi raw sya ang may gawa at wala raw syang alam.

Ang sagot ng mommy ko, ano? Ginulpi nya sarili nya? At the end of the day, yun ang simula ng paghihiwalay namin dalawa. Umalis sya. Lumayas. Sa kabila ng yun, pinili kong mamuhay manatili sa sarili kong bahay, manahimik at manirahan kasama lamang ng anak ko. Gusto kong manahimik at ayaw ko pag-usapan ang aking nakaraan. Sa sobrang grabe ng trauma at depression ko humantong sa nagkaroon ako ng mental disorder na salamat sa Panginoon at sa tulong ng mga gamot at pati na rin ng anak ko ay nalagpasan ko naman. Nalulong ako sa trabaho ng mga panahon na yun. ang focus ko is trabaho at ang anak ko para maitaguyod ko sya mag-isa. Hindi nga pala nagresign ang asawa ko. Nanatili pa rin sa company nya. Sa kabila ng chismis at bali-balita nanatili akong tahimik, bahala na ang Diyos. Natanggap na rin ng lahat ng tao sa paligid namin na hiwalay na kaming mag-asawa. Maraming nanghinayang, yun yung walang alam ng totoong storya. Lumipas ang panahon na puro trabaho at anak ko lang ang inaatupag ko hanggang sa unti-unti na akong nakakabangon. Nag-excel din ako sa trabaho ko. Ang sipag ko daw, papasok ako ng 8am at madalas uuwi ng 8pm, hindi nila alam na pinapagod ko ang sarili ko para sa oras ng pagtulog at mahimbing akong makakapagpahinga.

Sa lahat ng yan meron palang taong pinagmamasdan lahat ng kilos ko, si Naif. Isa sa mga Sauding supervisor namin. Matagal ko na syang kaibigan, asawa ko pa ang asawa ko katrabaho ko na sya. Alam din siguro nya ang nangyari sa aking buhay. Nuong una, hindi ko binigyang pansin ang pagsuporta nya sa akin pagdating sa trabaho, ang pagdalaw -dalaw nya sa kwarto ko sa opisina at kwentuhan ng konti. Saudi kasi sya at never akong nagka-interest sa hindi natin kalahi at lalo na't saudi sya. Hanggang sa napansin ko na lang nahuhulog na ang loob ko sa kanya at tuluyan na talaga syang nanligaw. Nung una hindi ako sigurado dahil katutubo sya sa bansang ito baka kako gusto lang ng experience. Pero kilala ko sya nuon pa man at nakita ko kung papaano sya makitungo sa ibang babae dahil sa tiwala ko sa kanya sinagot ko sya. Ako na yata ang pinakamasayang babae sa mundo simula nung naging kami. Hatid sundo, everyday is special day, kabaliktaran ng buhay ko sa asawa ko. Para akong reyna na ubod ng ganda at kataas-taasan. Inalagay ako ni Naif sa pedestal. Binigay nya sa akin yung respeto na dapat para sa akin. At last, naramdaman kong may nagmahal sakin ng totoo pagkatapos ng mahabang panahon. Napakasarap pa lang magmahal ng Arabo. Tinanong ko sya "Bakit ako? Sa lahat ng babae sa paligid mo bakit ako? Bakit hindi nurse or bakit hindi ang kalahi mo? Hindi ako birhen na maipagmamalaki mo at hindi lang yun hiwalay ako sa asawa at may anak pa." Ang sagot nya sakin, hindi mahalaga sakin kung anong nakaraan mo, nakita ko kung gaano ka kabuting tao, hindi lang maganda ang iyong mukha, napakaganda rin ng puso mo at hinahangaan ko ang pagsisikap mong makabangon. 

Photo credit: Media webs

First time after ng matagal na panahon may nagpahalaga sakin. Nirespeto ako at minahal ng buo. Akala ko nuon wala na ako karapatan magmahal ulit dahil may anak na ako at hiwalay pa baka wala na kakong sumeryoso sakin. Salamat sa Diyos at may isang taong pinatunayan sakin na hindi lahat ng lalake ay sex lang habol. Sad to say, kung sino pa ang kalahi natin dito sa saudi yun pa ang sira ulo. Pinili namin ni Naif na itago ang relasyon namin sa kumpanya para sa ikabubuti namin dalawa. Maraming pagsubok, nandyan yung naglaban kami sa custody ng anak ko dito sa saudi, humantong kami sa korte at naipanalo ko naman pero isang araw sinugod ako ng ex ko sa opisina ko. Pilit nya akong kinaladkad upang magusap daw kami. Narinig ni Naif ang pagtatalo namin ng ex ko, ayaw na sana nyang makielam pero narinig nya akong umiyak at kasunod nun hatak-hatak na akong palabas ng asawa ko. Wala syang kaalam-alam na sisitahin pala sya ni Naif na ako'y bitawan dahil nasasaktan ako or kung hindi tatawag daw sya ng police. Haram dito sa saudi ang ganung gawain sa babae. Nagkabangayan sila at nagkahamunan ng pagkalalaki. In the end, tiklop ang ex ko. Sabihan ka ba naman ng saudi na, "bansa ko ito at ikaw ang mali, kayang kaya kong gawin ano man ang ginagawa mo kay heba!" sa laki ni Naif at sa galit nya umalis na lang si Ryan. After that never na nya akong ginulo. Akala ko ok tuloy tuloy na ang saya namin ng bago kong pagibig. hindi pa pala.

 

Simula nung sinimulan namin ang relasyon namin, meron akong concern na isinangtabi na lang muna namin dalawa yun yung pano kapag dumating ang panahon na pilitin na syang mag-asawa ng magulang nya? Pano na ako? Pano na kami? Hindi kayang tanggapin ng magulang nya na ako pinay, hiwalay sa asawa at may anak ay makakasal sa kanilang anak na binata. Sa kabila ng yun tinuloy pa rin namin ang relasyon namin sa kabila ng pagtutol nila sa relasyon namin, sikreto nga lang. Pero di bale na, ang mahalaga alam ko tunay nya akong mahal. Napakaswerte ko yun ang pakiramdam ko. Hanggang sa dumating ang araw na naramdaman ko na lang my bumabagabag na kay Naif. Tinanong ko sya kung ano yun ang sabi nya sa akin pinipilit na daw syang magpakasal ng magulang nya dahil sabik ng magka-apo. Meron na daw babaeng nag-aantay sa kanya. Naiyak ako nun. Nag-iyakan kami at nagmakaawa ako sa kanyang wag nya ako iiwan. Ang sakit Sis Jane. Perpekto na, he's my one true love. Hindi ko inaasahang magmamahal ako ng isang lahi nya. Tinatanong ko sarili ko nun, ano ba ito? Tikim lang? Tapos babawiiin ulit? Perpekto na e. Kasal na lang ang kulang. Magkasundo sa lahat ng bagay, support each other pati nga financial status alam ng isa't isa e. Magkatampuhan man hindi naman nagtatagal. Nagmamahalan kami ng totoo higit pa sa pagmamahal ko sa asawa ko. Nakatagpo ako ng soulmate ko sa puso ko si Naif yun.
    

Pero bakit ganun? Unti-unti kaming nagtatalo dahil naging praning ako sa bawat araw na umuuwi sya sa bahay nila nandun yung takot ko na baka my surprise engagement party na pala na hindi na makatanggi pa si Naif at mapasubo na lang sya. Kung anu-ano na naiimagine ko. Takot. Anxiety. Sakit tuwing naiisip ko ang bagay na yun.  Ayokong papiliin si Naif ako o ang mga magulang nya dahil alam ko ang aral sa Quran, walang kapatawaran ang pagtalikod sa magulang. Dumating din sa punto na inalok nya akong maging pangalawang asawa at syempre tumanggi ako! Kung ang saudi magpapakasal sa non saudi regardless kung arab or asian pa yan, kinekelangan pang mag-apply sa hari at kelangan ma-aproba ng hari, yan ang malupit na batas dito sa bansang ito at karaniwan, kapag ang lalake nag-asawa na ng babaeng pinili ng magulang, may karapatan na silang mamili o magdecide kung mag-aasawa ba sila ulit. 

Hindi ako pumayag na maging pangalawang asawa. Hindi naman yun ang kinagisnan nating mga pinoy. Ang sabi ko sa kanya "Bakit ako ang 2nd, ako ang mahal mo hindi sya, kaya dapat ako muna ang pakasalan mo. Ang 2nd wife daw ang importante kasi hindi na daw mag-aasawa ng pangalawa kung mahal ang una. May katwiran nga naman pero hindi ko pa rin kaya pero hindi ako bumitaw. Kapit lang ng mahigpit yun nga lang unti-unti na palang rumurupok yung pinanghahawakan ko. Tuluyan nang nawalan ng lakas ng loob si Naif. Ayaw raw nya akong masaktan pagdating ng panahon na mag-aasawa sya. Tanggap na raw nya ang kapalaran nya na isang araw kelangan nyang magpakasal sa kalahi nya. Alam mo kung ano matindi? Sabi ni Naif, walang kwenta kung sya ang mamimili kahit saudi din hindi pa rin papayag ang pamilya nya dahil ang gusto ang nanay lang ang mamimili para sa kanya. ganyan kalupit at katindi.
 

Unti-unti nararamdaman ko bumibitaw na si Naif. Tinanong ko sya, ang sagot nya sa akin mas mabuti pa daw na wag na namin ituloy yung relasyon namin para sa ikabubuti at para hindi ako lalo masaktan. Ang sakit, hindi ako pumayag. Lumaban ako kasi alam ko mahal nya ako. Ang sabi ko sabihin mo in my face yung salitang hiwalay na tayo saka kita pakakawalan pero hindi nya kaya. It means mahal nya ako di ba? Araw-araw ko syang kinakausap dinadasalan na isang araw magiging ok ang lahat. Sinusubukan kong patibayin ang loob nya at wag sumuko pero wala talaga e. Kahit araw araw kaming umiiyak pareho, wala na. Unti-unti hindi na nya masyadong sinasagot ang text at tawag ko. Ayaw na nya makipagkita sakin kahit nagmamakaawa ako. Nataon pa na lumipat na sya ng kumpanya kung saan manager na ang bago nyang position. Ang sakit sobra. Nagdesisyon akong lumayo. I deactivated my fb and changed my number. Gusto ko makalimot, nawalan ako ng pag-asa. In the 2nd time around, heto na naman ako, lugmok na lugmok mas lugmok pa kesa sa una. Talagang dinamdam ko yung paghihiwalay namin. Napilitan akong lumipat sa magulang ko dahil bumagsak ang katawan ko. Ok ako sa buong araw pero pagdating ng gabi kung kelan nag-iisa ako nandyan yung humahagulgol, sumisigaw ako sa sakit ng nararamdaman ko. Walang katumbas na sakit para akong namatayan ng mahal sa buhay na alam ko kahit kelan hindi na babalik. Nawalan ako ng ganang mabuhay. kung hindi dahil sa anak ko hindi na muli ako ngingiti hanggang sa nagpadestino ako sa ibang lugar sa kabilang city. Ilang buwan nang nakakalipas pero sariwa parin. Kung ano ang iyak ko nung mga unang araw ganun pa rin ang iyak ko tuwing naaalala ko. Wasak na wasak ang puso ko. 

Dumaan ang higit kalahating taon. Sabi ko, ok na ako, kaya ko na syang harapin ulit. Mas matatag na heto na yung pinakahihintay kong sandali. Tinawagan ko sya hindi nya alam ang numero ko kaya tinanong nya kung sino ako. Hindi ko binanggit ang pangalan ko bagkus tinawag ko sya sa tawagan namin. Napa-ha pa nga sya sa pagkabigla kaya inulit ko. Sa wakas, nabosesan din nya ako. Magiliw nyang binanggit ang pangalan ko at kinamusta. Nabigla rin ako. Nagkamustahan kami sabi nya miss na miss na nya ako at ang tagal kong nawal na alalang-alala sya sa akin ni hindi daw nya alam san ako hahanapin ang tangi lang daw nyang nagawa is abangan ako sa tapat ng bahay ko. Nagulat ako, naiyak ako ulit bigla ko naramdaman yung sakit ng pag-iwan nya sakin at the same time yung saya dahil nag-kausap kami. nagpaliwanagan kaming dalawa, nagsabi ng pagkasabik sa isa't isa. tinanong ko sya kung naikasal na ba sya or na engage na ba nuon kasi tuwing tinatanong ko kung naengage sya ng hindi ko alam hindi nya ako sinasagot. Hindi na raw importante yun, kaya ganun kasakit sa akin dahil tumatak sa isip ko na naengage sya at nakasal pero this time nung tinanong ko sya direcho ang sagot nya na hindi. Never.

Shared by Miss Anony Mous

Mayroon akong gustong ibahagi na kuwentong puso pero masaya. Ah sa umpisa masaya, tapos malungkot, tapos masaya na ulit. Baka makapagbigay ng pagasa sa mga sawi at manumbalik ang tiwala at paniniwala nila na mayroon naman talagang "...and they lived happily ever after". May twist nga lang.

Bata pa ako nang magasawa. Nobyo ko siya noong 18 years old pa lang ako. Hindi sa pagmamayabang pero sa dinami dami ng manliligaw ko noon, siya talaga ang nagustuhan ko. Lalakeng napaka-gentleman, 'yung tipong kapag nakatayo ka ay hihila ng upuan para paupuin ka, kapag tatawid sa kalye nakaakay sa siko, hindi lang pinto ang kaya niyang buksan para sa'yo, pati bote ng Coke, lumilipad ang "po" at "opo" kapag may matandang kausap, at madami pang katangiang makalaglag panty sa pagkagentleman. At napakabango pa - Hindi amoy pabango ha, amoy natural na amoy baby.

Tatlong taon kaming magkasintahan bago kami nagdesisyon magpakasal sa huwes. Nagbuntis ako sa panganay ko noong 21 years old ako. Sa umpisa parang napakasuwerte ko. Malaki ang bahay na tinirhan ko, may pera ang pamilya ng asawa ko at maayos ang mga biyenan ko. Pero ang problema ay unti-unti kong nakita habang nagsasama na kami. Napakaseloso pala niya. Madami siyang ipinagbawal. Sa ganda ng legs ko, hindi pwedeng makita ito ng kahit sino. Bawal makita ang tuhod, siko at batok ko dahil "akin lang lahat 'yan" sabi niya. At kapag sumuway ako, mananakit siya. Isipin mo sa gitna ng tag-init kailangan nakaMaong at naka Turtle Neck ako! Sa beach ha! Ang pinakamalala ay kapag nakainom na siya, para bang nakakalimutan na niya kung sino ako, na babae ako, na wala akong laban sa mga pananakit niya. Madaming beses na nakakulong lang ako sa kwarto sa hiyang makita ng ibang tao ang black, blue at violet kong mga mata. Kulang na lang kumpletuhin ang mga kulay sa bahaghari para masabi kong "there's a rainbow in my eyes." Buti din sana kung contact lens ang nagbigay ng kulay sa mga mata ko pero hindi, kamao niya ang dahilan. Kahit pa ano ang kalagayan ko, kahit pa buntis ako, nabubugbog ako, nakukulong, nasasampal sa mga kaunting pagkakamali gaya ng nakalimutan kong magabot ng tuwalya sa kanya noong naliligo siya. 

Araw-araw din siyang lasing. Alcoholic. So halos araw-araw, ganoon ang buhay ko. May magsosorry sa akin sa umaga - okay kami maghapon - bugbugan sa gabi. Pakitang-tao lang pala ang pagiging gentleman niya. Mabango lang pala sa labas pero umaalingasaw sa baho ang ugali. Pero mahal ko eh, nabuntis pa nga ako ulit sa pangalawa kong anak noong sumunod na taon.
Totoo pala ang sinasabi nila na kahit gaano katalino ang isang babae, mas madalas kaysa hindi, ang pagmamahal ay nakakabobo. Achiever kasi ako noong bata pa. Laman ako ng stage para tumanggap ng mga medalya sa academics at sports. Nakapagtapos din ako sa isa sa mga kilalang Unibersidad sa Maynila. Kaya madaming hindi makaintindi kung paano kong hinayaan ang sarili kong maltratuhin ng taong dapat sana ay siya ang magprotekta sa akin sa sakit na dulot ng mundo. Pero siya ang naging mundo ko, at siya ang nagdulot ng sakit sa akin.

Isang gabi na may parehas na routine, sa gitna ng paguntog ng asawa ko sa ilong ko sa dingding, nagising ang panganay

Photo credit: Charles J. Orlando

kong dalawang taong gulang na noon. Nakita niya na dumudugo ang ilong ko at pumutok na noo ko. Matalino ang anak ko at sigurado akong kahit musmos pa siya may ideya na siya kung ano ang dapat at hindi. Tumakbo ang bata at niyakap ang binti ng asawa ko sabay sinusuntok niya "Don't hurt my mommy!" Dito ako natauhan. Siguro malakas din masyado pag kakauntog sa akin kaya natauhan ako. Pero ang naisip ko lang noon, ayaw kong lumaki ang mga anak ko na para bang normal na makita nilang pinapapangit sa bukol ng tatay nila ang nanay nila. Hindi ko alam kung paano pero nang marealize ko na sobra na ang dinadanas ko bigla akong lumakas at parang nagka-Superpowers ako. Sa kaunaunahang pagkakataon, lumaban ako. Ang ending ng gabing 'yon? Dumugo din ang ilong ng asawa ko at siyempre pa pumutok din ang noo niya. Madami din siyang tinamong pasa at bugbog sa katawan. Totoo pala na "your children will give you strength" pwede palang physical strength 'yon.

Lumayas kaming magiina ng gabing 'yon. Kinailangan ko pang antayin makatulog ang asawa ko. Ang nabitbit ko: Dalawang bata at isang bag. Nakitira muna kami sa isang kaibigan na binigyan din ako ng pamasahe para umuwi muna sa probinsiya. Sa dose oras na biyahe sa barko pauwing probinsiya, hindi ko na makuha pang umiyak, Abala na ang isip ko sa pagpaplano ng buhay namin mag-iina. 'Pag dating doon, iniwan ko ang mga bata sa nanay at tatay ko kasabay ang pangakong babalik ako matapos ang isang taon. Kung anong sakit ang nadanasan ko sa asawa ko, lahat ng 'yon ay balewala pala sa sakit na naramdaman ko nang kailangan kong iwan ang mga anak ko sa mga magulang ko para lang makapagumpisa ulit. Kailangan ko bumalik sa Maynila para maghanap ng trabaho. Dala ang ticket sa barko, 500 piso at balde baldeng luha, lumuwas ulit ako pabalik ng Maynila.

'Pag dating sa Maynila, wala akong matirhan. Takot akong makitira sa kamaganak dahil alam kong madami akong maririnig. Isa pa, kilala ko sila, madalas kaysa hindi, mas pinakikisamahan nila ang pera kesa sa tao. Mabuti pa sa Luneta na lang matulog, walang nakakakilala sa'yo, walang manghuhusga sa mga naging desisyon mo. Kapag naiisip ko ngayon na natulog ako sa Luneta ng tatlong araw, nagpapasalamat ako na walang nangyaring masama sa akin doon. Natuto din akong maging malungkot kapag umuulan. Madaming tao ang natutulog lang sa karton at kapag bumuhos ang ulan, halos hindi makatulog ang mga tao doon dahil kailangan nilang tumayo para sumilong.

Madami akong naging trabaho, mula sa pagiging checker kung saan babantayan at bibilangin kung ilang kahon ang naikarga sa truck; tagatimpla ng kape at tagatiis sa mabahong hininga ng boss kong hindi kilala si Colgate; sekretarya sa isang Lending company; alila ng isang abogado at kung ano ano pa. Dahil lahat ng pera ko ay ipinapadala ko sa mga anak ko, kulang talaga.
Hanggang sa narinig ko sa isang kaibigan na nagsabing subukan ko mag-apply sa isang call center. Noong mga panahong 'yon, hindi pa masyadong alam ng iba kung ano ang call center. Kaya nang matanggap ako sa isa, pinagusapan ako ng mga housemates ko na ang duda nila ay isa akong pokpok. Nagtatrabaho sa gabi, umuuwi sa umaga. Pero wala akong pakialam, basta ang alam ko, mula sa 500/week na sahod ko sa mga maliliit na kumpanyang pinasukan ko, naging 12K/month++ ang sweldo ko sa call center. Pakiramdam ko biglang yaman ako!

Sa loob ng kalahating taon na nagtatrabaho ako sa isang call center sa Makati, napromote ako bilang TL. Akala siguro ng boss ko napakasipag ko. Aba 'pag dating niya sa opisina andon na ako, ako din ang huling taong makikita niya kapag uwian na. Ang hindi niya alam, ayaw ko lang talaga umuwi kasi maalala ko ang mga anak ko at iiyak lang ako. So sa opisina na lang ako, nakaAircon na, may libreng Iced Tea pa! Libre na din ang renta kasi nagTNT ako sa opisina at ginawa kong bahay ko ang entertainment room.
Nakaipon ako at nakakuha ng maliit na apartment. Dahil may posisyon na ako, at tama na ang sweldo ko, kinuha ko na ang mga anak ko. Natupad ko ang pangako kong babalikan ko ang mga bata sa loob ng isang taon.

Habang nangyayari lahat ng ito, may masugid akong manliligaw. Dahil patay na patay siya sa akin, araw-araw niya ako sinusundo sa bahay para ihatid sa opisina. Pero kapag uwian na, imbes sa bahay niya ako ihatid, sa simbahan sa Quiapo ako nagpapababa para magmakaawa kay Lord ng lovelife. Simple lang naman ang hinihingi ko: Isang lalakeng patay na patay sa akin. Kapag ganon kasi, sigurado akong hindi ako sasaktan.

Alam ko din na sinagot Niya ang hiling ko. Wala naman sigurong lalakeng titiyagain ako na parang driver ko na at lahat ng sabihin ko susundin pa. At napakabait ni Lord ha! Ang dami kong bonus: Bukod sa patay na patay ang lalakeng 'to sa akin, matalino, nakatapos at may Masters pa, galing sa disenteng pamilya, madaming pangarap sa buhay. Higit sa lahat mahal na mahal niya ang mga anak ko na para bang kanya. At ganoon din ang buong pamilya niya. Siyempre, aarte pa ba ako? Baka mainis si Lord sa akin at pitikin na naman ako eh sawa na ako sa buhay na baha ng luha. Sinagot ko siya.

Kasabay ng pagpromote sa akin, sa pinakamataas na posisyon na kaya ng isang Pinoy sa isang call center, ay ang matiwasay na lovelife. Nakapagtayo na din kami ng asawa ko ngayon ng sarili naming kumpanya at ika-12 taong anibersaryo na naming dalawa sa susunod na linggo. Na-Annul na din ang kasal ko sa una at nakapagpakasal na ako sa pangalawa. Kapag binabalikan ko ang lahat ng hirap na naranasan ko, naiisip kong kailangan pala talaga na dumaan ako sa ganoon para mas mahalin ko ang sarili ko at mas bigyan ko ng halaga lahat ng bagay na mayroon ako, maliit man o malaki.

Minsan habang nagdadrive sa tatlong oras na maulang traffic sa EDSA ang nasambit ko lang: "Lord salamat at may kotse ako, hindi ako nababasa. Bilang kapalit hahabaan ko pa ang pasensiya ko." Dati kasi, dahil laging kulang ang pamasahe ko, nang1-2-3 ako ng mga bus, tulugtulugan o kaya baba na agad ako bago pa lumapit ang konduktor. Nakakatuwa din isipin na dati, kapag lilipat ako ng bahay, lahat ng gamit ko kasya sa isang taxi, ngayon kailangan ko ng limang trak para ilipat lahat ng gamit ko. Malulusog ang mga anak ko at walang stigma ng broken family. Salamat sa lalakeng patay na patay sa akin at iningatan niya at ng pamilya niya ang damdamin at pagpapalaki sa mga anak ko.
Pero alam na alam ko din na lahat ng materyal na bagay ay walang saysay kung hindi ko mas bibigyan ng halaga ang sarili ko at ang mga tunay na mahahalagang tao sa buhay ko. Alam kong kaya lang naman ako naging ganito ay dahil sa hindi ko tinanggap na hanggang doon na lang ang kwento ko. Tumanggi akong magkaroon ng sad ending. Higit sa lahat, alam kong may Dios na nakakaalam kung ano at paano ang nararapat sa ating lahat. Madalas kasi, hindi lang natin nakikita pero may mga kailangang mangyari sa mga buhay natin para din sa ikauunlad natin.
Naniniwala ako sa happy endings. Naniniwala ako na madami pa akong pagdadaanang pagsubok. At naniniwala din ako na dahil praktisado na ako, malalampasan ko din lahat. Sana. 'Di bale, kapag 'di ko na kaya, andiyan naman ang simbahan ng Quiapo. May lalake namang patay na patay sa akin para ihatid ako doon.