Shared by Ms. Fe

I’m in my early 30's. I married at the age of 29 but sad to say after 2 years of marriage, hiwalay na . Parang simpleng hiwalayan ng bf/gf ang nangyari pero ang mga events before the break-up hindi simple. 

Our story started in 2006. We were in the same company but different division. Katulad ng mga office love stories, we started as friends then became lovers. I could say na yung relationship namin as bf/gf was almost perfect. Super sweet siya, full of surprises for me. He was so proud of me na everytime may bago siyang ka-opisina, kinukwento niya ang love story namin. His friends became my friends too and witness sila sa lalim ng pagmamahal niya sa akin. Kahit sa family and relatives niya open ang relationship namin. 

On our 3rd year anniversary, he proposed to me. It was a surprise. Sobrang saya ko. He somehow planned for it na kase may list na siya ng entourage on his side, idadagdag ko na lang yun sa akin. Mamimili na lang ako ng altar date ko. And on August 2010, I became a wife. First six months of married life was a bliss. I was very happy and contented that I was too inspired to be the best wife for him. I feel secured in our relationship that it didn’t bother me that I stopped going out with my friends and while he continued to do so. One day, naiwanan niyang open ang fb niya and I checked his inbox. (I don’t know his fb password) I was shocked to learn na meron palang pumupunta sa bahay na girl everytime na nasa work ako. Kilala ko yung babae kaya kinompronta ko silang dalawa. Umamin na twice na dumalaw yung babae pero sabi ng asawa ko anong masama dun eh magkaibigan naman sila. I was very hurt. Ano ba ang iisipin ko na ginagawa nila pag wala ako? That day was our first big fight since we became lovers. But, he begged for my forgiveness and asked for a second chance. Pinatawad ko siya at namuhay kami na parang walang nangyari. 

June 2012, naging madalas ang overtime sa work at may overnight pa ang asawa ko. Hindi ko sana papansinin until may tumawag sa akin na nagsabing may gf daw asawa ko sa office nila. And one time, sabay umuwi ang asawa ko and yung girl ng past midnight at kinabukasan sabay naman silang pumasok. Alam ko na nung gabing yun sabi niya sa akin may overnight sila sa office. Nanghina ako nung narinig ko yun. Hindi ko naconfirm ang identity nung nagsumbong sa akin pero alam ko na baka one of our common friends na concerned sa aming dalawa. Kinausap ko asawa ko at umamin naman siya na natulog siya sa motel pero mag-isa lang siya. Hinatid daw nya yung girl kase late na pero sa sobrang antok hindi na umuwi sa bahay kaya nag check-in na lang pero sinabi niyang wala silang relasyon nung babae. Hindi na lang ako nagsalita at iniyak ko na lang ang sama ng loob ko. 

Akala ko magiging maayos din ang lahat, pero midJune nakikipaghiwalay na sa akin ang asawa ko. Namimiss na daw niya ang buhay binata. Inamin na rin niya sa akin na mahal niya yung officemate niya na hinahatid niya. Ang sakit-sakit nun sa akin, pero hindi ako pumayag. By the end of June, sinabi niya ulit sa akin na gusto na niyang makipaghiwalay talaga. I asked him to tell his parents na makipag-usap sa parents ko kase hindi lang ganun kadali ang makikipaghiwalay lalo na’t kasal kami. Nasabi ng parents ko nung namanhikan sila na kung ayaw na niya sa akin isauli na lang niya ako sa mga magulang ko ng maayos. 

First week of July, birthday niya, ang hiningi niyang birthday wish ay “kalayaan.” Masakit sa akin pero pinagbigyan ko siya. It was the third time that he asked for it, ibig sabihin decided na talaga siya. Pero tinanong ko siya kung ako ang may problema, siya daw. Confused siya at tsaka na lang niya na realize na hindi pala siya handa sa married life. Mabuti na daw yung wala pa silang anak. Tinanong ko kung sila na ba nung girl, sabi niya hindi daw kailangan daw ba may babae sya para hiwalayan ko siya. Maawa daw ako sa sarili ko. That time, nilabas ko lahat ng galit ko. Nagawa ko siyang murahin. For the first time in my life, nakapagmura ako ng tao na harap-harapan pa. It hurt me so much kasi yun asawa ko pa ang unang taong minura ko. I even told him, he is so unfair na after almost 6 years of relationship ngayon lang niya na realize yun, na wala naman pumilit sa kanya para pakasalan ako pero wala lang sa kanya. Nagalit pa nga sa akin kasi minura ko daw siya at wag daw ako mag-alala kasi i-aannull nya naman daw ako. Kung nagmamadali daw ako mauna na akong mag-file at gumastos at babayaran niya ako unti-unti. Kaya gawin ko na daw lahat ng gusto kong gawin kasi hiwalay na daw kami. 

That day, I left our home and went back to my parents’ house. I admit, marami akong pinagdaanan para masurpass itong problem na ito. Nag-undergo ako ng counseling sa priest at psychologist. It helped me a lot too nung inopen up ko yung problem ko sa mga kaibigan ko. At first hesitant ako magshare kasi nahihiya ako pero I realized na hindi ko naman maitatago ito kasi hahapin nila sa akin yung asawa ko. I stopped communicating with my ex already. Minsan nababalitaan ko lang sa mga friends namin na namayat daw siya ng husto samantalang naging blooming daw ako. hehe. Nakita rin siya ng ninong namin sa kasal kasama yung girl na sweet na sweet sila like us before. But it doesn’t matter to me now. 

After a year nakapag-move on na ako. I already accepted what happened to my marriage. I even thank God that He let me know the real attitude of my husband at the early stage of our marriage. I gained a lot of true friends at sila yung dumamay sa akin nung time na sobrang depressed ako. "I may never had a romantic love this time but I know and I’m sure I have a lot of unconditional love from the people that surround me. True friends and family is the best answer". I hope that in God’s time I will find a man who will accept me for who I am at kaya ako panindigan until the end. What I’ve learned from my experience is that “marriage is not an assurance to make your relationship last forever.” Akala ko kasi dati pag kasal na ok na.